مدال نوکریت یا حسن جان

برای من دلیل اعتبار است

 اگر خوانی مرا کلب سرایت

خدا داند که بر من افتخار است

زبان لکنت گرفته در مقامت /شباب اهل جنت،روح ایمان

بُود مقصود من مدح و ثنایت /مدد کن ای شهنشاه کریمان

کریمی و گدا بسیار داری /گدایی درت اوج کمال است

مرا هم از کرم سیراب گردان /دلم شیدای لبخند وصال است

مرا با سوز عشقت پروراندی /ز لطف تو یقین اینجا رسیدم

مرا دوری ز نامت مرگ باشد /احد هستی و مانندت ندیدم

دل من را به یک نیمه نگاهت /گرفتار جمال و روی خود کن

ندیدم خیری از دوری رویت ‌/مرا هم پاسبان کوی خود کن

تویی معبود و دین و قبله گاهم /حرم داری میان قلب شیدا

زمین صحنت،فلک هم گنبد تو /مرا بنویس، از زُوّار زهرا

صفات بی شماری در مقامت /ولی از فاطمه دل میبری تو

تو زهرایی ترین فرد جهانی /عزیز قلب و جان مادری تو

یقین مدح شما کار کسی نیست /به جز زهرا و حیدر، ذات منان

مرا هم جان عبدالله و قاسم /اسیر و (عبد) درگاهت بگردان

اگر دارد سلیمان ملک و دربان

یقیناً رفته در کوی کریمان

به حال سجده ذکری گفته بر لب

غلامم بر سرایت یا حسن جان

در عددِ ابجدِ نامِ حسن

سنّ کمِ فاطمه پيدا بُود

ارادت عجيبِ او به مادر

ز قبرِ خاکيش هُويدا بُود

نوکر کوي حسن گشتم و ارباب مرا امر نمود

خواهي راضي بشوم،نوکريِ مهدي کن

بقيع را نديده ام ولي تصورش کافيست

چهار امام غريب و قبر مادري مخفيست

کنار هر امامي،روضه و گريه آزاد است

ولي بقيع،گفتن يک آه، با سختيست

دل رسول خدا هميشه محزون است

که قبر دختر و پسرانش کنار او خاکيست

بقيع به کنار ،غمِ کوچه ي بني هاشم

هنوز،صداي ضربت سيلي ميان آن جاريست

مدينه ،کرببلاي مجتبي و مادر بود

که آن گلِ رسولِ خدا صورتش چرا نيليست؟

به اشک و ناله بگو، العجل يا مهدي

که اين جهان پُرِ ظلم و جايِ منتقم خاليست

بهتر بُوَدش حاصل او مرگ شود

وقتي ز کسي ذکرِ حسن تَرک شود

حتما نشود به ذات الله رسيد

هيهات، که ذاتِ مجتبي، دَرک شود

محراب دو ابروي تو اي حضرت قاسم

بر درگهِ الله ،مرا کرده ملازم

ثابت قدمي يک طرف و صورت ماهت

بر سجده کشيده، همه ي ميکده دائم

ميخانه شده مست،ز چشمان قشنگت

تکبير پس از رؤيتتان واجب و لازم

بايد بنويسند به سرتاسر دنيا

عشق است جمال حسن و جمال قاسم

دم ميزنم از خوي تو و رويِ خداييت

تا شاد شود قلب و دل حضرتِ قائم

پاره هاي جگرت حاصل آن زهر نبود

جگرت بين همان کوچه ي غم خونين شد

پيش خود گفت همين قبر پر از خاک مرا باشد بس

هر چه باشد سهمِ من،مالِ حسين و عبّاس

اي آنکه دلت هوايي يک حرم است

از دوري کربلا دلت پر محن است

شَهراهِ رسيدن به بين الحرمين،

گريه و ذکر توسل، به امامِ حسن است

روي اين ابن الکريم ،روي خداست

کفر باشد گر که پنداري دوتاست

مِهرِ رويش جلوه ي کامل ز رحمانيت است

او عزيز مجتبي،زيبا رخِ کرببلاست

رئيس مذهب حق تشيع

بُود بر روي قبرش تلّي از خاک

امام باقر آن بحر معالي

بُود بر روي قبرش تلّي از خاک

بميرم زينت عبّاد عالم

بُود بر روي قبرش تلّي از خاک

امام مجتبي شاه کرامت

بُود بر وري قبرش تلّي از خاک

خدايا پس رسان مهدي زهرا

که قلب او ز اين غمهاست صد چاک

و خوشحالند خداوند و جميع اوليايش

زماني که بگيرد انتقام ،از آن دو نا پاک

من شاه عالم گشته ام از نوكري مجتبي / اين مرتبت نيست به جز عشق امام مجتبي

در كل عالم گشته ام من نيستم بي اطلاع / هرگز نشد پيدا كريمي در مقام مجتبي

ذکر نام تو حسن به چه صفايي دارد

هر که گشته سائلت حال و هوايي دارد

اي ذات کرامت،پسر ارشد حيدر

اين گدايت آرزوي لقب (کرببلايي)دارد

هر که افتاد مسيرش به سر کوي شما

حاجتش رفع شده بي رؤيت روي شما

جالب اينجاست که آن سائل دگر گشته امير

بعد يک مرتبه کآمد به سر کوي شما

اي خالق احسان و کرامت يا امام مجتبي

و عجب رحمتي است دم زدن از خوي شما

تو و ابنا کريمت،خالق ماه کرامت شده ايد

بي جهت نيست دل شيعه پرد سوي شما

اينکه ماه رمضان حال و هوايي دارد

چون نسيم ماه دارد همرهش بوي شما

تو کرامت کن و اين (عبدِ)خودت را تو ببخش

که منم در حد خود دم زدم از خوي شما

از يمن قدومت علي گشت پدر،فاطمه هم مادر شد

هر كه دل داد شما را به خدا دلبر شد

 از بس كه كرم دارد و آقاست حسن

عالمي  جمع و گداي حسن حيدر شد

در هواي روي قاسم پرزدم / من ندانستم كه اينجا وادي رب جليست

روي او دارد پرستش اي خدا / چون كه جان مجتبي فرزند زهرا و عليست

بعد نامش كام من شيرين بود / چون كه دارد در رجز حيدر فقط شاه و وليست

روزي ماه محرم در كف قاسم بود / ماه داماد است و در ميدان يليست

در تبسم روي او مانند زهرا بوده است / پس يقينا نوكرش مرهون لطف مادريست

او كه بابش شاه جود و بخشش است / پس نظر بر كلب كويش در مقام نوكريست

شايد اين باشد دليل قبر خاكي شما

تا كه از ياد محبين شما چادر خاكي نرود

عبد سلطان كريمان گشته ام

سائل مولاي خوبان گشته ام

گوشه چشم امام مجتبي بوده كه من 

شاعر درگاه جانان گشته ام